حکم حکومتی و اصلاح طلبان مردد

خب، من در اینجا با نظر آنهایی موافقم که می گویند اصلاح طلبان برای اثبات صداقت سیاسی شان، باید پا به زیر سفره مصلحت طلبی بزنند و برای یک بار در تاریخ 8 ساله نشان بدهند که فریبای قدرت دیگر آنها را مسحور خود نخواهد کرد. چیزی که بعید می دانم همچنان که در این مدت بارها آرزوهایمان را به یاس بدل ساخته اند.

یادمان هست که بحث استعفای از کرسیهای قرمز مجلس بود که فقط هنگامی قوت گرفت که ترس از رد صلاحیت شورای نگهبان پیش آمده بود و طبیعتا تحصن 27 روزه هم هیچ حمایتی را بر نخواهد انگیخت.

از طرف دیگر اشکال اساسی و جدی حامیان معین، خواستن مرگ برای همسایه است و این سوال مدام در ذهنم تکرار می شود: کسانی که مدعی دفاع از حقوق فردی جامعه هستند چگونه نسبت به رد صلاحیت دکتر ابراهیم یزدی و دیگران شاخص هیچ واکنشی نشان ندادند و در عمل ثابت کردند که فقط معین خط قرمز آنهاست. مثلا اگر دست بر قضا شورای نگهبان به جای معین مثلا هاشمی رد می شد، ( فرض محال که محال نیست) سرمستی برکناری رقیب را هم پنهان نمی کردند.

اما این کجا و داعیه داری آزادی و دموکراسی کجا؟ در اینصورت اصلاح طلبان هم می شوند یک حزب، گروه و جناح که فی نفسه هیچ ایرادی بر آن وارد نیست اما دیگر ادعای تلاش برای بدست آوردن حقوق اساسی فردی و اجتماع، سخن گزافی است که کام همه حقیقت مداران و طالبان اصلاحات واقعی را تلخ خواهد کرد و این تنها راه رسیدن و گذار جامعه به دموکراسی به ترکستانی بیش نخواهد بود.

  آزادی را دوست بداریم چون خود آزادی خوب است نه اینکه چون ما طرفدار آزدای هستیم.