شورا یا شوربا

عباس عبدی تحلیلهای جالبی در مورد انتخابات آورده بود. همه را خواندم . به نتیجه ای که رسیدم این بود که واقعا شوراها در نظام فعلی چه نقشی می توانند داشته باشند ؟ یا اینکه چقدر می توان به صحت و سلامت شمارش آرا  اطمینان داشت؟ و به همین خاطر دلیلی پیدا نکردم که رای بدهم.

اما قبل از آن ننوشتم که مثل سهیل نگویم بروید رای بدهید از موضوعی که برای خودم هنوز مسلم نیست و ژستی بگیرم که من رای دادم یا ندادم.

انتخابات شوراها اما در نیشابور خودمان البته رنگ و بوی دیگری داشت. فلکه ایران (یا همان میدان امام خمینی) دور تا دورکاجهای بلندش را تبلیغات گرفته بود. رنگ به رنگ. تند و پرحرارت. دوستی می گفت که تعداد کاندیداها بعد از تهران در نیشابور از همه جا بیشتر بوده است. اگر نیشابور می بودم شرکت در انتخابات برایم منعی نداشت چون اصولا در شهرهای کوچک شوراها به خصوص بیشتر قومیتی هستند و کمتر وجهه سیاسی پیدا می کنند، به خصوص اگر کمی هم بوی نان بدهد. حسین خودمان یک سری عکس گرفته است. دیدنش خالی از لطف نیست.

اما جالب بود برایم که وزارت کشور مشارکت حداکثری را به قیمت زیرپا گذاشتن قانون تمام می کرد. در همین نیشابور یکی با این که رد صلاحیت شده بود یک بار استعفا داد اما باز دوباره دو شب بعد از مهلت قانونی، ثبت نام کرد تایید هم شد. دیگری هم تا شب قبل از تبلیغات رد صلاحیت بود اما یکباره تایید صلاحیت می شود. بگردم به این انرژی هسته ای.

اما می رسیم به انتخابات خبرگان!  به نظر من طبیعی هم بود که انتخابات خبرگان تحت تاثیر شوراها قرار بگیرد که در حقیقت انتخابات هم نیست! کسی هم نیست بگوید چه احتیاجی به این همه خستگی . و بهترین کارش همان است که قبلا آورده بودم. یک عده امتحان گرفته شده ای قرار است 8 سال در یک گوشه بنشینند و ما را نگاه کنند. خب بروید خودتان این کار را بکنید. چه احتیاجی به این شعار که انتخابات هدیه اسلام به ملت یا هدف انتخابات در نهایت حفظ اسلام است؟ چه احتیاجی به مردم؟

پ.ن: خیره کشی است ما را، دارد دلی چو خارا...