گویند نوروز را جمشید بنا گذاشت و ایرانیان طی سالها و قرنها آن را پاس داشتند و حفظ کردند؛ آنها اگر به اسلام گرویدند و یا اگر روزی از حمله مغول جان به در نبردند این میراث را نگه داشتند و به آیندگان- که ما هم باشیم- سپردند. بارها و بارها با خود فکر کرده ام که راز ماندگاری آن در چیست؟ چگونه می شود که یک رسم تا این روزگاران می ماند وحفظ می شود آنهم برای ملتی با این فراز و نشیبهای تاریخی؟!
فارغ از اینکه جواب این سوال چه باشد؛ وجود نوروز را در این
روزگاران بیش از پیش احساس می شود؛ ازیرا در این دوران که روابط انسانی چنان در
میان تکنولوژی و فن پیچیده و تنیده شده است که برای ایجاد یک رابطه ساده نیاز به
صدها توصیه و مشورت است و گرفتاریهای روزمره امان بریده است؛ فرصتی مغتنم برای دید
و بازدید از اقوام و دوستان ای بسا لازم و ارزشمند است. این که می توان از حال
همدیگر خبر گرفت، اگر در این میانه دلخوری است که نیاز به بهانه دارد پاک کرد و
...
نوروز به همینها زنده است.
یک دو سه آزمایش می شود ...
یک دو سه آزمایش می شود ...