فرهنگ اسلامی و ایرانی، اسطوره ای دارد که در ارتباط با زیبایی، وسوسه انگیزی و اغواگری زن به وجود آمده است: اسطوره ستاره زهره یا ناهید.

گویند هاروت و ماروت که ذکر ایشان در آیة102 سوره بقره آمده است، دو فرشته بودند که به معاصی و مفاسد آدمیان در پیشگاه الهی خرده می‏گرفتند. خداوند آنها را به صورت انسان در آورد و شهوت آدمی را در ایشان نهاد و به زمین فرستاد تا راستی و درستی پیشه کنند و به عدل و انصاف حکم نمایند. روزی زنی به نام زهره شکایت از شوی خود نزد آنها برد. عاشق زن شدند؛ سر باز زد و چون اصرار کردند، به ایشان گفت باید بت بپرستید یا قتل کنید و یا خمر خورید. خمر را انتخاب کردند که ظاهراً گناهش کمتر بود. چون در مستی زنا کردند و کسی در آن حال بر ایشان مطلع شد، او را کشتند تا رسوا نشوند. پس اسم اعظم را به آن زن آموختند و او به واسطة اسم اعظم قصد آسمان کرد. نگهبانان آسمان وی را منع کردند و خداوند او را به صورت ستاره ای مسخ کرد و در آسمان نگاه داشت.

 یاد زهرا امیر ابراهیمی افتادم. فیلمش را قبلا روی موبایل یکی از دوستان دیده بودم، این کلیپ بهانه ای شد برای نوشتن این مطلب. کاملا واضح بود که اصلا به این فکر نمی کرد که فیلم گرفته می شود یا نه! چنان مست وجود معشوق خودش بود که عین خیالش نبود.  همین هم می شود که وقتی موضوع به بیرون درز پیدا می کند حتی آرزوی دستگیری مجرم را نمی کند، بلکه دست به خودکشی می زند. او قربانی جهل و بداندیشی ماست.

باید یاد بگیریم که: اینگونه عشق بورزیم پاکباخته و بی ریا. 

پ.ن1: اون مطلب رو از اینجا پیدا کردم.