بابایمان ارباب زاده نبود اما طالب سادگی بود و اصالت را دوست داشت. سطحی از کاریزما داشت و البته اخلاق تندی هم. در مقابلش نه نمی گفتیم و در حضورش الزام ادب داشتیم.

طرفدار حقیقت بود و به پرهیز از دروغگویی توصیه اکید داشت. از پیامبرمان محمد (ص) است که مومن هیچگاه دروغ نمی گوید زیرا ایمان با دروغ جمع نمی شود.

به عمر خیام علاقه فراوان داشت و مرا به ازبر کردن آن وا می داشت؛ شاید چند رباعی که همکنون در خاطر دارم از تاثیرات آن زمان است.

به ما یاد داد از کار کردن نترسیم و از بازوی خود نان بخوریم؛ از همین رو از نوجوانی مخارج شخصیمان را خودمان تامین می کردیم و هیچ کدام از ما نه کارمند شد و نه از رانت و وام استفاده کرد.

 وقتی این روزها می بینم که فرزندان ما به راحتی پدرشان را با ضمیر مفرد خطاب می کنند فکر می کنم چه فاصله ای است بین دو نسل.

روحش شاد.

 پ.ن: همانطور که از گشایش روزنامه هم میهن خوشحال شده بودم نمی توانم ناراحتی ام را از توقیفش پنهان کنم. دعا می کنم خداوند  دست آنها که انتشار روزنامه را مخالف منافع خود می بینند از سر ما کوتاه کند.