سال نو مبارک.

از این که در نوشتن تاخیر شده است عذر خواهی می کنم؛ ننوشتنم به دلیل مشغله کاری و سفر بود هر چند دلیل اصلی اش این بود که نمی آمد که نمی نوشتم.

در مطلب پیشین سعی داشتم که از هر کاندیدای احتمالی خلاصه ای از سوابق و توانیاییها و ضعفها بنویسم. ورود آقای موسوی به عرصه انتخابات و کناره گیری یکباره آقای خاتمی بسیاری از برنامه ها و احتمالات را به هم زد و الان هم فرصت پرداختن به آن نیست.

همین اول نکته ای را روشن کنم که در باب قضاوت افراد همیشه باید سعی کرد دو نیمه لیوان را با هم دید. عیب را اگر می بینیم هنرش را نیز بگوییم. در مورد میرحسین موسوی نیز همین گونه خواهد بود. قبل تر ها یعنی در انتخابات 84 نیز سخن از میر حسین به میان آمد، اما تنها سخن بود. امروز او آمده است و لباس کاندیداتوری بر تن کرده است. آن زمان دو مطلب ( 1 و2 ) نوشتم. امروز اما داستان انتخابات کمی متفاوت شده است. میرحسین موسوی خاتمی را کنار زده است، از سایه به آفتاب آمده است، بیانیه داده و سخنرانی نموده است. همانطور که قبل گفتم عمده اختلافش با دوستان اصلاح طلبش بر سر مفاهیم بنیادی انقلاب مثل ارزشها و بازگشت به آن دوره است. به نظر من او در بیانیه اش نشان داد تغییر چندانی نکرده است و بر سر آرمانهایش ایستاده است. گفته است که برنامه اقتصادی اش را ارئه خواهد کرد اما کسی که خود را معتقد به اصول و ارزشها بداند آیا می تواند به اقتصاد آزاد و بازار روی خوش نشان بدهد؟ بعید می دانم. باید اعتراف نمود بسیاری  از تولید کنندگان امروز ما با حمایتهای آن زمان توانستند تولیدشان را ادامه دهند.

البته با این رفتار شعاری که همیشه سر و صدای زیاد دارد و خروجی اش آنقدر نیست که می باید مشکل داشته ام. این که در سخنرانی ها مدام به مصادیق بپردازیم که چنین می کنم و چنان فلان گشت و گرد را جمع می کنم دردی را درمان نمی کند باید آب گل آلود را از سرچشمه صاف کرد. باید اهل عمل بود.

اگر میرحسین می خواهد برای جوانان کاری بکند اولینش بازگرداندن شادی میان آنهاست؛ حلقه مفقوده فرهنگ امروز ما نبود شور و نشاط است و البته نان.  

پ.ن1: مسافرت بودم و در سفر کاری نمی توان زیاد نوشت اما با اینحال وصف العیش نصف العیش. این هم عیدی ما گرچه کمی بیات شده باشد. ۱۰۰ سال به همین سالهای با هم بودن و مهربانی کردن تو.  

 پ.ن۲: اینجا را هم بخوانید تا از حرفهای محمود احمدی نژاد یادتان نرود.