نه من جنگ نمی خواهم. آوارگی نمی خواهم. نابسامانی اقتصادی، افزایش فاصله طبقاتی، ناهنجاریهای اجتماعی، تنش های روانی نمی خواهم. من انرژی هسته ای به قیمت فقر، فساد، فحشا نمی خواهم. من غنی سازی اورانیوم را به عوض از بین رفتن تمام برنامه های ]نصفه و نیمه[ اقتصادیمان نمی خواهم. من از حق مسلم! هسته ای ام می گذرم تا کسی به من نگوید تروریست!، تا از من انگشت نگاری نکند، تا شخصیت مرا در فرودگاهش لگدمال نکند، تا هواپیمای فرسوده و قدیمی جان مرا و هموطنانم را نگیرد.

عوامفریبی کرد آن که خودش را با مصدق و انرژی هسته ای را با ملی کردن صنعت نفت مقایسه کرد. کذب ساخت. مهمل بافت. همچنان که می گویند و شعار می دهند و شعور را به یغما می برند.

به بهانه این که ایرانیان اهل زمان بحران ( بخوانید اهل دقیقه نود!) هستند، با ایجاد شرایط سخت و سنگین بر کشور وعده شکوفایی فردا را می دهند. مضحکتر از این خودش است. سراغ ندارم ملتی و کشوری با این تئوری توانسته باشد بر مشکلاتش فائق آمده باشد. حتی چین کمونیست، جلوی پای سرمایه گذار آمریکایی فرش قرمز پهن می کند. هنوز گرانی ها و فشار بر قشر بدبخت زمان بعد از جنگ یادمان نرفته است.  نمی دانم چرا احساس می کنم از کودکی کشورم همیشه در دقیقه نود به سر برده است. پس این راحتی و رفاه مردم کشور ما  کی از راه می رسد؟

دنیا همین است که می بینیم با همین مختصات. هستند کشورهایی که باید در ظاهر با آنها صلح بود و در باطن به فکر تجهیز، نه بر عکس! یادمان باشد! راه به خطا نبریم! با هوچی گری و غوغامنشی و سرگرم کردن مردم به پوستهای ناقص مذهبی عدالت اجرا نمی شود. تا ابد هم که گریه کنیم کسی از آسمان برایمان دل نخواهد سوزاند.

قرآنمان نگفت " لاتلقوا بایدیکم الی التهلکه " ؟

پ.ن:

۱-جای تعجب از دوستان آگاه است که بحث رفراندم را مطرح می کنند. چه جای این سخن است؟ شما فکر می کنید مردمی که توانایی تشخیص یک انتخاب در ریاست جمهوری را ندارند می توانند در مورد مساله پیچیده ای مثل هسته ای نظر دهند؟ آن هم با چنین رسانه های منحصری  که تبلیغات گسترده و تمام عیار شبانه روزی می کنند. محض امتحان از اتاق که بیرون می روی به اولین نفر که رسیدی بگو از دانش هسته ای چه می داند و از عواقب طرح تحریم! فکر نمی کنم زیاد سخت باشد.