بر این نیت بودم تا گوشه ای از اتفاق آن روز را با شما شریک شوم ولی حس می کنم رنجش آن خاطر عاطر را در پی داشته است و از این بابت شما و همه دیگران عذرخواهی مرا پذیرا باشید. اما می دانم که مایه مهر و دوستی بسی ارزشمندتر و گرانبهاتر از قال و مقال خرد و خفیفی است که با زمان می آید و درمی گذرد وگرنه ادعای حرفه ای بودن در دنیای امروز اطلاعات سخن غریب و دور از واقعیت است. اگر بنا به نادان فرض کردن داشتم کوششی در مصاحبه نمی کردم. خواسته فقط بیان دردی از اجتماع بود.

برای فهم مطلب گذشته، رجوع به ریشه مفاهیمی مثل لیبرالیزم می تواند کارگر افتد. در ابتدا قانون تجارت در انحصار پادشاهان و اشراف بود که با انقلاب صنعتی ترک خورد. صنعتگران کشتی و کارخانه می ساختند و همین خود باعث ثروتمند شدن طبقه سوم جامعه گشت. بدنبال اینها نرم افزاری مثل قانون لازم بود تا از ثروت آنان حمایت و نگهبانی کند. بنابراین گام به گام و آرام آرام احزاب شکل پیدا کردند و نهادهای قانونی پیدا شدند و به تبع آزادیهای سیاسی و مطبوعات آزاد پدید آمدند.

برای ادامه توصیه می کنم مقاله مرتضی مردیها و موسی غنی نژاد در سالنامه شرق مطالعه نمایید که بعدا مجالی بیابیم.

بنابر دلایل بالا، هنوز هم معتقدم ما با دموکراسی فاصله داریم. هرچند که هیاهو و تبلیغات غیر از این را وانمود کنند. نمونه اش این است که همکنون بسیاری از طرفداران کاندیداها تحمل نظر مخالف را ندارند و به محض اینکه حس می کنند در مقام بحث روبه رو همدیگرند؛ نوع نگاه و ذهنیت خود را عوض میکنند. هنوز نمی توانند ببینند که فردی نظری مخالف آنها را دارد. ما هنوز لازم داریم مدرسه بسازیم و این مفاهیم را نهادینه کنیم و این مدارس معلم نیاز دارد نه مدیر اجرایی، نه رئیس جمهور.

هنوز هم  هرچه کلنجارمی روم به نتیجه نمی رسم. البته اگر لحظه های آخر به شرکت در انتخابات راضی شدم که آن هم به خاطر آن استدلال که نفس رای دادن خود مهمتر از نتیجه آن است؛ به دروغ، به تزویر، به سوء استفاده از احساسات پاک جوانانه، به لجن مال کردن مفاهیم شریفی مثل آزادی دموکراسی عدالت، به فریبانه های مدرن و مد روز، به نزاع بی حاصل در پی منافع حزب و سازمان خویش، به پذیرش حکم حکومتی برای رسیدن به قدرت رای نخواهم داد.