وصف العیش

پنج شنبه 9 آگوست

یادم هست دوستی در هلند دوره فوق لیسانسش را می گذراند می گفت که مغازه ها با غروب آفتاب تعطیل می شوند. اینجا هم همین طور است؛ جز رستورانها، نایت کلابها و یک بازار که ترکها ساخته اند، بقیه چراغها خاموش می شوند. تا پاسی از شب هم فقط لیلی-مجنون ها را کنار خیابان می بینید که مشغول قدم زدن یا بوسه و کنار هستند. این چیزها واقعا مرا تحت تاثیر قرار می دهد که فرهنگها چقدر متنوع و متفاوتند. 

جمعه 10 آگوست

جشن مبعث در سفارت جمهوری اسلامی برگزار شد. چیزی بود در مایه های مساجد خودمان در مقیاس کوچکتر. چند شعر خوانده شد و رایزن فرهنگی به ایراد سخن پرداخت؛ بد نیست این عزیزان کمی هم فن بیان بیاموزند و دائما از معلومات پامنبری استفاده نکنند. هرچند اکثرا به خاطر تازه شدن دیدارهایشان با هموطنان می آیند و گرنه دینداری آن هم از نوع دیگرش عزم راسخی می خواهد.

شنبه 11 آگوست

سونای خشک در یکی از مناطق ییلاقی اطراف شهر، بعد از یک هفته کاری دلچسب به نظر می رسید. منطقه مورد نظر اوایل جاده نیشابور-مشهد را به یادم انداخت و همین، لذتش را دو چندان کرد. حیف که دوربین را نبرده بودم اما کلا جالب بود؛ سونا خشک نیمه خصوصی و پذیرایی با انواع اطعمه و اشربه (NONЕ ALCHOLIC!) از مواردی است که برای جذب جهانگرد فوق العاده است.  البته اگر تعداد بیشتری از دوستانتان همراه شما شوند مقرون به صرفه تر است-سونا حدودا ساعتی 10000 تومان اجاره داده میشود. این بار حتما دوربینم را می برم.

وصف العیش ...

دوشنبه ۶ آگوست

قبل از سفر، با دوستانم که حرف می زدم به این نتیجه می رسیدم جمهوری اسلامی سهم بزرگی در هیز بار آوردن ما جوانان دارد. سهمی که با هزار طرح امنیت و اعدام رفع نخواهد شد.

بعد از مکافات زیاد توانستم بلیط بگیرم و عازم شوم.

با النا و خواهرش در هواپیما آشنا شدم. حدود 40 سال سن داشتند؛ از اسپانیا به ایران سفر کرده بودند و  برای جهانگردی به اینجا می آمدند. جالب اینکه در مشهد کلی گریسته بودند و به خاطر سکوت و حزنش از همه بیشتر پسندیده بودندش.  همینطور تاجر گوشت از هند که می گفت در هندوستان بوفالو پرورش می دهند!

وارد فرودگاه که شدم همان بی نظمی های خودمان را اضافه کنید به فضای امنیتی – پلیسی حاکم. بعد از دو ساعت خلاص شدم.

هوا به شدت گرم است و مرطوب. دریایی در این نزدیکی نیست اما تا دلتان بخواهد رودخانه دارد این سرزمین و آبهای مجانی.  اکثر منازل در مجتمع های بزرگ است و باقی مانده از نظام کمونیستی سابق.  هیچ پنجره ای به دیگری مشرف نیست.

سه شنبه ۷ آگوست

شرکت دوو در اینجا 5 نوع خودرو تولید می کند و در حقیقت بازار خودرو را به یک نمایشگاه بزرگ دوو تبدیل کرده است. یاد ایران خودرو خودمان افتادم و سالهایی که فقط پیکان تولید می شد و به خوردمان داده می شد هرچند همکنون هم فقط چند شرکت معدود حق تولید و واردات انحصاری را دارند.

میوه های اینجا طبیعی و تازه اند. ظاهرا بدون کودهای شیمیایی پرورش می یابند. مزه شان همان است که باید باشد. آب اینجا فراوان است و چیزی که زیاد باشد از ارزش می افتد. اگر آبی بر جایی یله باشد کسی برای مهارش تلاشی نمی کند و البته فضای سبز هم هم.

چهارشنبه، ۸ آگوست

من هنوز نمی توانم آزادانه گردش کنم زیرا پاسپورتم در اداره پلیس است. ظاهرا اینجا قانونی وجود دارد که هر تازه وارد باید محل اقامتش را به پلیس گزارش دهد. همین سخت گیری ها باعث شده است بعضی تجار و جهانگردان عطایش را به لقایش ببخشند. حکومت اینجا می اندیشد که هر تازه واردی برای براندازی آمده است مگر آنکه خلافش ثابت شود. هر چند که با اتفاقاتی که برای همسایه اش افتاد زیاد هم بیراه نیست.

برای ما که کباب همیشه طفیلی برنج بوده است سخت است که آن را حتی بدون نان بخوریم اما سالادها و پیش غذاها فوق العاده اند. فکر می کنم به همین خاطر است که اکثرا خوش اندام و بدون چربی های اضافه اند. من که از هیچ کدام نمی گذرم.

کودتای نرم

    گفته اند دموکراسی استقرار یک نظام دلخواه نیست بلکه ساقط کردن بدون عوارض یک دستگاه نامطلوب است.  بدین ترتیب حکومت کار آمد آن است که در صورت نارضایتی مردم اصلاح شود یا ساقط گردد.

روزهای خرداد 84  دوستان عزیزی شادمانه و امیدوار به محمود احمدی نژاد رای دادند گمان داشتند به واقع دستی از غیب رسیده است که دامن هر چه فساد و تبعیض است برچیند و چنگال مافیای اقتصاد را از جان مردم قطع کند و ... چه آرزوها که بر باد بود.  بهشان می گفتم  دولت خاتمی و حتی هاشمی هر چه بودند و هر چه کردند  ساختارها را به نفع خود تغییر ندادند یا لااقل وقت مقتضی قدرت را تحویل دادند. اینها که سوار بشوند به این سادگیها و به این زودیها پیاده بشو نخواهند بود.

اگر قبلا در مورد سوء نیتشان شک داشتم الان یقین کامل دارم. یقین کامل دارم که شعارهای عدالت گستری و رفاه مردم و ... جز وعده های پوچ و توخالی هیچ نیست. سهمیه بندی بنزین بیش از آنکه از برای بهینه کردن مصرف سوخت باشد به خاطر ترس از تحریم ها و فشارهای جهانی است وگرنه چه دلیل داشت این همه عجله در کار باشد؟ چرا اجرای طرح تا تعطیلی دانشگاهها تاخیر داشت؟ چرا سهمیه بندی درست شب تعطیلی یکماهه مجلس اتفاق می افتد بدون هماهنگی با باقی وزرای دولت؟  دولتی که سرتاپا دروغ و ریاکاریست. اعلام می کنند تا دو ماه دیگر سهمیه آزاد اعلام می شود وقتی آبها از آسیاب افتاد احمدی نژاد چشم در چشم هفتاد میلیون ایرانی دروغ دیگری می بافد و سهمیه آزاد را خلاف عدالت می داند. ابلهند آنانی که خیال می کنند شکاف فقیر و غنی با این سهمیه بندیها و کوپن فروشیها پر خواهد شد. آنوقت دوست عزیز، رفیق شفیق ما، روشنفکر بالقوه می فرمایند " اه. سیاست. بی خیال بابا! چرا اعصابتو خرد می کنی؟ اونقدر دغدغه های مهمتر هست ..." – نمی فهمم اون اعصاب بلورینت رو برای کی گذاشتی آک بمونه؟- مضحک نیست؟ مردم عزیز و شریف ما و البته همیشه در صحنه؛ خواب تر از همیشه، دم بر نمی آورند.

سازمان برنامه و بودجه یک شبه به تلی از خاکستر بدل می شود تا دیگر هیچ نهادی را یارای مقاومت در برابر زیاده خواهی دولتیان نباشد تا محصولی های ریز و درشت سپاه پاسداران بتوانند پروژه های کوچک و بزرگ را قبضه کنند و درآمدش را بریزند توی سانتریفیوژهای نطنز. واقعا چطور می توان به چنین دولت شتر،گاو،پلنگی اعتماد کرد که از انرژی هسته ای استفاده صلح آمیز خواهد کرد؟

هیچ بعیدی نیست فردا صبح که بلند می شویم، بشنویم با عنایت مقامات بالا، ماموریت محمود احمدی نژاد  4 سال دیگر تمدید شده است. کودتا که همیشه توپ، تانک، مسلسل نیست گاهی اوقات نرمتر از آنچه که فکرش را بشود کرد بیخ گوشمان اتفاق می افتد.

باور کنید گاهی اوقات خسته می شوم از این همه غرولند و نق زدنهای بی حاصل. اما چه می توان کرد؟ به قول مولوی کوشش بیهوده به از خفتگی. شاید شما هم مثل آن دوست نویسنده اولویت دغدغه هایتان را  به جمع کردن تیله های رنگی بدهید یا بروید بشینید پای "طنز چارخونه". اما خب فعلا برای من اینها مهمترند. برای دفع این بلا هر کس در هر جا تا هر جا که دستش می رسد باید به میدان بیاید. هرچند که نیمه خالی و پر لیوان را با هم می بینم اما امیدوارم اینها همه هذیان یا حداقل کابوسی گذرا باشد.

پ.ن: تنی چند از دوستان سایتی راه انداخته اند به نام آپارنی. برایشان شجاعت و موفقیت را خواهانم.