اکبر گنجی

از اکبر گنجی می گویم و با صدای بلند هم.

او نه به خاطر مخالفت با جمهوری اسلامی که به خاطر نماد ایستادگی و مقاومت شایسته و بایسته تحسین است. همانطور که در نامه خود آورده بود می توانست کنج عافیت و مصلحت برگزیند و روزگار بگذراند اما ماند و همچون تک درختی در بیابان قائم شد تا اثبات کند از مسوولیت خود در قبال جامعه شانه خالی نکرده است.

گنجی بر خلاف آنانی که موقع انتخابات به حرف می آیند و جبهه دموکراسی خواهی تشکیل می دهند؛ از خود گذشت و شجاعتش را به رخشان کشید.

و اتفاقا حرف من این است؛ گمشده این روزها همین ارزشهاست. از خود گذشتگی، ایثار، شجاعت، صداقت و ... مفاهیم ناپیدا و کمرنگی اند که همانند بارقه ای در شب تاریک ظاهر می شوند و بعد لحظه ای روشنایی دوباره تاریکی و ظلمت شب گریبان شب نشینان را می فشارد.

این ذره کوچک خدا با همه تقصیر خود برایت دعا می کند؛ نه آنکه روزه ات را افطار کنی که در راهی که بر گزیده ای موفق و پیروز باشی. همانطور که نماد عدالتی.