چندی پیش دوستی در فیس بوک دوستی پیغام داد که نگذاریم احمدی نژاد دوباره بر کرسی قدرت تکیه زند. بی درنگ به آن گروه پیوستم. در این انتخاب نباید شک کرد. من برای این اقدام هزار و یک دلیل دارم.
پولهای نفت 130 دلاری و صندوق ذخیره ای که پر از تهی است؛ سیاست خارجی ورشکسته ای که نمی داند به کجا می رود ( وقتی چاوز با اوباما عکس یادگاری می گیرد و ...)؛ سانسور بیش از حد و فقدان مطبوعات آزاد و فضای ترس و رعب و وحشتی که وجود دارد و... اینها که گفتم سر حلقه بسیاری مشکلات دیگرند اما نگرانی ام از دوره 4 ساله آینده هیچکدام از اینها نیست.
دلشوره ام از دروغ است؛ دروغ و فریب و ریا. ویران کردن ارزشهای اجتماعی سخت نیست. ساختنش زمان بر است و نفس گیر. دولتها و انسانهای فرهیخته ای باید به عرق جبین و کد یمین آنها را برگردانند، چند دولت لازم است. دروغ گفتن و رندی کردن سخت نیست. کافی است به اندازه وزنی که در جامعه داریم حرفی زد، آنوقت رسانه ها این کذب را در 70 میلیون ضرب می کنند و در جای جای ذهن تمام افراد می ماسد و می ماند. دروغی که از کورش کبیر تا تمام اولیای دینی و جامعه شناسان امروزی و دیروزی نکوهشش کرده اند و آفتی دانسته اندش برای جامعه. وزیری که حتی هنگام استیضاحش در مجلس هم دروغ می بافد، چه باک دارد که فردا راهش ندهند به ساختمان دولت، روزی دگر مسوولیتی دگر، دهن کجی به ملت جایی در واژه نامه سیاسی شان ندارد؟ صدای سابقه داران نهادهای انقلابی هم در آمده است. این را می گویم که بدانید از کوزه همان برون تراود که در اوست.
از اثرات مهم این دروغ ناامیدی و یاس است. یاس کسانی که می توانند کاری بکنند و می روند. خداوند ما را از ناامیدی برهاند، این که دیگر هیچ امیدی نیست، نمی شود کاری کرد.مخالف این نظرم. نمونه اش همین آخرین نظر مطلب قبل است که مردم فکر می کنند رای آنها اثری ندارد. رای دادن برای تغییر کوچک ترین قدمی است که می توان برداشت. کمترین هزینه ای است که می توان کرد؛ آیا از این هم دریغ داریم؟ می خواهند که حتی همین کمترین رمقها را هم از بین ببرند، نباید این آخرین روزنه ها بسته شود. شیخ حسن مدرس خوب گفت که " حال که قرار است برویم؛ چرا با دست خود برویم؟ " نگذاریم با دست خودمان بیرونمان کنند.
آری! اثر ندارد، اگر تنها باشد؛ اگر خاموش باشد اما اگر روشن باشد و زنده؛ نادیده اش نمی توان گرفت. هست کسی که خرداد 76 را یادش بیاید؟ حتما هست. دیده شدیم، نتوانستند حذفمان کنند. بودیم و دانستند که هستیم. سیل حضورمان پر بود.
یادمان باشد.
پ.ن: ... همچنان روز در میان بازار قونیه می رفت، مگر ترکی پوستین روباه به دست گرفته مزاد می کرد که دلکو دلکو و به جد می گفت؛ حضرت مولانا نعره زنان به چرخ در آمده دل کو؟ دل کو؟ می گفت و سماع زنان تا به مدرسه روانه شد.
مناقب العارفین- 356
سال نو مبارک.
از این که در نوشتن تاخیر شده است عذر خواهی می کنم؛ ننوشتنم به دلیل مشغله کاری و سفر بود هر چند دلیل اصلی اش این بود که نمی آمد که نمی نوشتم.
در مطلب پیشین سعی داشتم که از هر کاندیدای احتمالی خلاصه ای از سوابق و توانیاییها و ضعفها بنویسم. ورود آقای موسوی به عرصه انتخابات و کناره گیری یکباره آقای خاتمی بسیاری از برنامه ها و احتمالات را به هم زد و الان هم فرصت پرداختن به آن نیست.
همین اول نکته ای را روشن کنم که در باب قضاوت افراد همیشه باید سعی کرد دو نیمه لیوان را با هم دید. عیب را اگر می بینیم هنرش را نیز بگوییم. در مورد میرحسین موسوی نیز همین گونه خواهد بود. قبل تر ها یعنی در انتخابات 84 نیز سخن از میر حسین به میان آمد، اما تنها سخن بود. امروز او آمده است و لباس کاندیداتوری بر تن کرده است. آن زمان دو مطلب ( 1 و2 ) نوشتم. امروز اما داستان انتخابات کمی متفاوت شده است. میرحسین موسوی خاتمی را کنار زده است، از سایه به آفتاب آمده است، بیانیه داده و سخنرانی نموده است. همانطور که قبل گفتم عمده اختلافش با دوستان اصلاح طلبش بر سر مفاهیم بنیادی انقلاب مثل ارزشها و بازگشت به آن دوره است. به نظر من او در بیانیه اش نشان داد تغییر چندانی نکرده است و بر سر آرمانهایش ایستاده است. گفته است که برنامه اقتصادی اش را ارئه خواهد کرد اما کسی که خود را معتقد به اصول و ارزشها بداند آیا می تواند به اقتصاد آزاد و بازار روی خوش نشان بدهد؟ بعید می دانم. باید اعتراف نمود بسیاری از تولید کنندگان امروز ما با حمایتهای آن زمان توانستند تولیدشان را ادامه دهند.
البته با این رفتار شعاری که همیشه سر و صدای زیاد دارد و خروجی اش آنقدر نیست که می باید مشکل داشته ام. این که در سخنرانی ها مدام به مصادیق بپردازیم که چنین می کنم و چنان فلان گشت و گرد را جمع می کنم دردی را درمان نمی کند باید آب گل آلود را از سرچشمه صاف کرد. باید اهل عمل بود.
اگر میرحسین می خواهد برای جوانان کاری بکند اولینش بازگرداندن شادی میان آنهاست؛ حلقه مفقوده فرهنگ امروز ما نبود شور و نشاط است و البته نان.
پ.ن1: مسافرت بودم و در سفر کاری نمی توان زیاد نوشت اما با اینحال وصف العیش نصف العیش. این هم عیدی ما گرچه کمی بیات شده باشد. ۱۰۰ سال به همین سالهای با هم بودن و مهربانی کردن تو.
پ.ن۲: اینجا را هم بخوانید تا از حرفهای محمود احمدی نژاد یادتان نرود.
چند روز است که می خواهم برای آمدن آقای خاتمی به میدان انتخابات مطلبی بنویسم. گرفتار هستم و مطالب آنقدر زیادند و پراکنده و جمع ناشدنی که به کاغذ و قلم نمی رسند. از طرفی احساس می کنم فضای سایبر هم همینگونه است.
آقای خاتمی شریف است و بزرگوار؛ جای انکار ندارد. ویژگیهای مثبت اخلاقی بسیار دارد که آنها را می ستایم. که دروغ نگفت اگر به اقتضائاتی راست نگفت. صمیمی، گرم، خودمانی و دوست داشتنی است اما محترم است و محتشم. با او می توان راز گفت و شنید و دعوتش کرد که برایت خطبه بخواند. با خاطرات خوب ما پیوند عمیق دارد. همان بس که او بهانه شکست نرم یک انحصار بود. نه بزرگی بود به همه فشارها و زورگوییها. امید ما بود. عاشقش شدیم. حرف دلمان شد. می خواستیم او رویای ما را پیش چشممان زنده کند. آن روزنامه های پر نشاط و کلاس پر شور دبیرستان را چه کسی می تواند از یاد ببرد؟ یا آن روز دیدنی پس از پیروزی بر استرالیا را در فوتبال؟ روز برفی کنفرانس سران اسلامی را چطور که همه به خاطر شخص آقای خاتمی در سطح بالا در این کنفرانس شرکت کرده بوند؟ اینها همه نوستالژی شیرین ماست.
اما چرخ روزگار آنطور که می خواستیم نگشت. نشد. فشار و کشاکشها آغاز شد و دست آنهایی که توفیقش را نمی خواستند به خون آلوده شد؛ از حمله گروههای فشار گرفته تا قتلهای زنجیره ای تا بازداشت شهرداران تهران تا توقیف مطبوعات تا ....
همین شد که روز به روز فتحمان کردند و قهقهه مستانه سر دادند که "برو به خود خاتمی بگو بیاد اینجا ازت حمایت کنه" وزیر اصلی کابینه که بازوی راست اجرای کشور بود در زندان بود و نبود کسی که حمایتش کند و ....
خب اینها همه هست.
اگر شیخ مهدی کروبی سهم خود را می خواهد و از 84 حزبی ساخته و روزنامه ای راه انداخته و آدم با جراتی است در مقابل رهبر به چون و چرا برخاسته بود؛ هم او بود که قانون اصلاح مطبوعات را که یکی از دو کار مهم دولت خاتمی و مجلس ششم بود به واسطه حکم حکومتی ! ملغی کرد و مطبوعات نوخاسته، یک شبه توقیف شدند.
اگر محمود احمدی نژاد از همکنون تمام ابزارهای ممکن و ناممکن را به دست گرفته است تا بار دیگر به وعده ای و عدالت نمایی رای مردم را به توبره بکشد و 4 سال دیگر تحمل کنیم بدتر از آنچه که تا کنون دیده ام؛ ما که می دانیم در صندوقش غیر لعنت نیست و نبود.
اگر در این 4 سال تنها دروغ شنیده ایم و ریا دیده ایم اعتقاد ما به راستی و درستی که از بین نرفته است.
اگر قیمت نفت این تنها راه معیشتی ما ایرانیان کاهش یافته است؛ اگر حجم سرمایه گذاری خارجیمان عملا نزدیک به صفر است؛ اگر سال 88 سال بیکاری و فقر است؛ اگر ، اگر ...
ما که امیدمان را ازدست نداده ایم و آینده مان را، ایرانمان را با دستان خودمان می سازیم.
نفس حضور آقای خاتمی نشاط و جنب و جوش را میان توده های مردم و سیاسیون ایجاد کرده است که قابل ستایش تر از خود خاتمی است.